مثل هیچکس

از بین دو نخل تو حیاط مدرسه یه خیز بلند برداشتم.رسیدم به کوریدور مدرسه.یه پرش بلند من رو وسط کریدور قرار داد.استرس و هیجان زیادی داشتم چون کسی که داشت با تمام توان و سرعتش من رو دنبال میکرد دستش بهم میرسید.اونوقت میسوختم.از یه پیچ توی راهرو گذشتم و بخاطر اینکه کاملا از دیدش محو بشم یه کلاس رو نشون کردم و به سرعت خودم رو به داخل کلاس رسوندم و درب رو بستم.یه لحظه نفسم رو تو سینه حبس کردم . خیره به دری که نباید پشت سر من باز میشد تکیه دادم.رنگ کلاس از تاریکی مطلق کم کم به روشنی میزد.رو به نیمکتای سیاه و خالی کردم. خالی خالی هم نبودن.یه نفر روی یکی از نیمکتا نشسته بود و خشک زده و خیره خیره منو نیگا میکرد.نه دو نفر بودن.کم کم ظاهر شد.نه پنج نفری میشدن.وای نه یه کلاس بود.سه ستون نیمکت پر از دانش آموزایی که بهم داشتن خیره نگاه میکردن.همشون مثل من منتظر اتفاقی بودن.منم همینطور اونم با استرس زیاد و وحشت اینکه جلوم اینهمه خبره ، پشت سرم حتما موجود دیگه ای که اینا داشتن بهش گوش میدادن یا نگاه میکردن قرار داره.یه معلم زبان انگلیسی. صداش هنوز تو گوشمه بعد از سالهای سال : "سلام اقای حاتمی.اومدین کلاس زبان؟". چه انتظاری از من توی اون لحظه میرفت؟ نفسی بریده بریده و گاها عمیق که از استرس تو  ریه هام راهشو گم میکرد. پاهایی که ناخودآگاه حرکت کردن رفتن پشت اولین میز که یه جای خالی داشت و مثل اینکه برای من پیش بینی شده بود و من در یه نقشه از پیش طراحی شده قرار گرفته بودم.از اونجا من و عشق به زبان انگلیسی در کنار هم قرار گرفتیم.

سالها بعد وقتی با پدر دومم رفتم استرالیا ، اولین بار بود که در جمعی به ظاهر اروپایی و واقعا مدرن و دیدنی قرار میگرفتم. ماشینهای توی خیابون ، مردم متنوع از سراسر جهان و ساختمانهای زیبا. چند ملوان آمریکایی رو در ساحل شهر بریزبان دیدم.به انگلیسی ازشون پرسیدم که جواب دادن دارن میرن عراق برای جنگ. اما با این جمله We Are Going To Die . متوجه شد زبان من لهجه نداره و خارجی هستم. بهم گفت Try to Read and Remember Songs.If You Want To Speak english Then Try To Speak English With Best Accent as you Can

تصاویری از ساحل شهر بریزبان شهر دوم استرالیا از لحاظ اهمیت ، گرفتم

امروز هم با همه عشق و علاقه ای که به کامپیوتر و زبان دارم ، سعی در حفظ و به خاطر سپاری آوازهای انگلیسی رو دارم که سعی میکنم برای تنوع در کارم از زیباترین اونها استفاده کنم. خواننده هایی مانند فرانک سیناترا و لیونل ریچی که زیباترین و با احساس ترین ترانه ها رو خوندن. از جمله آواز های We Are The World که با همخوانی بیش از سی خواننده انجام میشه و همینطور اواز زیبای Hello از لیونلس که در اینجا برای نمایش قرار میدم. توجه داشته باشید که این ترانه ها فقط محض تمرین صدا و مکالمه زبان هست و منظور دیگه ای رو در بر نداره.تنگ نظر نباشیم.هر وقت میخونم Hello, is it me you're looking for  باز مثل همون روز اولی که این اواز رو از بر کردم ، اشک تو چشمام جمع میشه و به یاد کسی میافتم که مثل هیچکسه.